Бірде Берлиннің “Фолк унд вельт” баспасынан Ильза Чертнер деген қыз келді. Орыс әдебиетінің талай атақтысын аударған талантты аудармашы екен. Менен: “Фаризамен таныстыр”, – деп өтінді. Уәделескен күні Клара екеуіміз үйіне алып бардық. Қасымызда “Советский Союз” журналының бөлім басшысы Нина Харитонова деген егде әйел бар. Емен-жарқын мәжіліс құрдық. Фаризаның жекелеген өлеңдерінің мағынасын ауызша аударып жеткізіп отырдық. Ильза соның өзінде басын шайқап қайран қалып отырды. Бір кезде дастарқанға табақ келді. Фарфор ыдысқа бөлек салынып қойдың басы келді. Ол алыстан келген мейман Ильза Чертнердің алдына қойылды. Мәз-мәйрам боп отырған қонақ қыздың көзі атыздай болды. Қолына пышақ алудан тайсалып, телміріп отырып қалды. Біз жөн-жосығын айтып түсіндіре бастадық. Абдырап қалған қыз қысылғаннан күліп жіберді. Сол-ақ екен, Фариза бұлқан-талқан болды. Білмейтінін біліп алудың орнына, таңырқау мен күлудің әдепсіздік екенін айтып, дастарқанды тастап, тұрып кетті. Бөлмесіне барып, шықпай қойды. Қалғандарымыз барып, қанша жалынсақ та көнбеді. Ильза бейшара аяғына жығылып, қанша жалбарынса да, илікпеді. Ағыл-тегіл жылап, өлердегі сөзін айтты. Фаризаның құлағына кірмеді. Ильза Чертнер Алматыдан қатты күйзеліп аттанды. Мәскеуден телефон соғып, кешірім сұрады. Қыңыр Фариза қисайған жағына жатып алды. “Елімнің дәп-дәстүрін сонша тосырқап отырған адам өлеңімді аударып қайдан қарық қылсын!” – деп қасарысып отырып алды. Артынан Берлинге барғанымда да Ильза мені іздеп келіп, әлгі қолапайсыздығын қинала еске алып отырды. “Не – состоявшаяся любовь” – деп өзін-өзі жұбатты. Сөйтіп, Фаризаның жоспарда тұрған немісше кітабы шықпай қалды. Жолы болмаған аудармашы: “Апырмай, граниттен де қатты неткен қайсар жан?!” – деп қинала таңданумен болды.
Əбіш КЕКІЛБАЕВ,
«ФАРИЗА»
